İçerik
edebi tarih gazetecilik ve edebiyat arasındaki yakınlaşmanın ürünü olan ve okuyucuya edebi araçlar ve kaynaklar aracılığıyla anlatılan gerçek bölümlerin (veya hayali, ancak gerçek bağlamlarda çerçevelenmiş) sunulduğu çağdaş bir anlatı türüdür.
Edebiyat kroniği genellikle, okuyucuya yaşanmış deneyimin çok yakın bir yeniden inşasını sunmak amacıyla kurgu ile gerçekliği, bakış açılarını ve araştırma verilerini isteğe bağlı olarak karıştıran tanımlanması zor bir tür olarak kabul edilir. yazar tarafından.
Bu anlamda, Meksikalı tarihçi Juan Villoro, onu, hayvan gibi, farklı türlerin özelliklerine sahip olduğu için "nesir ornitorenkleri" olarak tanımlar.
- Size yardımcı olabilir: Short Chronicle
Edebi kroniğin özellikleri
Böylesine farklı bir türün özelliklerini düzeltmek karmaşık olsa da, kronik, genellikle anlatılan olaylar için bir çerçeve olarak tarihsel veya kronolojik bir bağlamın sunulduğu güçlü bir kişisel tonu olan basit bir anlatı olarak düşünülür.
Gerçek gerçeklere sadakatle ilgilenilen gazetecilik veya gazetecilik-edebiyat tarihçesinin aksine edebi tarih, kişisel algılarını aktarmaya izin veren öznel tanımlamalar sağlar.
Bazı durumlarda olduğu gibi Önceden Anlatılan Bir Ölüm Chronicle ile Gabriel García Márquez veya içinde Marslı günlükleri Ray Bradbury'den, bu bağlam daha çok kurgusal olayları keşfetmek için bir bahane olarak hizmet ediyor. Gay Talese veya Ukraynalı Nobel Ödülü sahibi Svetlana Aleksievich'inki gibi diğer yaklaşımlar, tarihteki gerçek karakterlerin yaşamlarına veya doğrulanabilir olaylara tutunarak daha gazetecilik etkisi yaratıyor.
- Ayrıca bakınız: Edebi metin
Bir edebi tarih örneği
Miguel Ángel Perrura'dan "Cortázar şehrine bir ziyaret"
Bu kadar Cortázar okuduktan sonra Buenos Aires tanınır hale gelir. Ya da en azından bir tür Buenos Aires: Fransız tarzı, kafeler, kitapçılar ve pasajlar, bu Arjantinli yazarın sürgünden basmış olduğu tüm sihirle.
Ve Cortázar, onlarca yıl önce Peronizm ile çelişen ülkesini harap eden askeri diktatörlüğe karşı bir protesto olarak 1981'de Fransız vatandaşlığını seçti. Muhtemelen, şehrinin kraliyet varlığından sıyrılmış, Seksek Hafıza, özlem ve okumaya dayalı olarak kendi şehrini yaratma yolunda ilerledi. Bu nedenle karakterleri, demokrasi geri döndüğünde 1983'te geri döndüğü çağdaş Buenos Aires gibi asla konuşmadılar, aksine gençken geride bıraktığı o uzak Buenos Aires gibi.
Benim gibi bir Cortázar okuyucusu için, doğuştan İspanyol olan Buenos Aires, gerçek hayatın o büyülü ve paradoksal havasına sahipti. Tabii ki öyle değil, ya da tam olarak öyle değil. Arjantin başkenti, kesinlikle büyüleyici bir şehirdir, kafeler ve pasajlar, kitapçılar ve çadırlar.
2016'da ilk kez üzerine bastığımda gördüm. Sadece üç günlüğüne çok kısa bir tatile çıkıyordum ama içimde gizli bir görevim vardı: Cortázar şehrini yürürken yeniden inşa etmek. Cronopio ile aynı yerlere adım atmak istedim, aldığı kahvelerin aynısını içip sokağa gözleriyle bakmak istedim, bana harika çalışmalarında rehberlik ediyordu. Ama elbette, her şey beklendiği gibi gitmiyor.
Havalimanı ile şehir arasındaki trafik gece yarısı her yerdeki ışıklara rağmen kasvetliydi. Uçaktan şehri bir ışık mihrabı, Pampa'ların engin karanlığına giren parlak bir ızgara olarak görmüştü. Yolun çoğunu uyuyabilirdim, kurbanı Jet lagBaşka bir yerde "Gece yüzleşiyor" un kahramanı gibi uyanma ve Güney Amerika başkentine gelişimi kaçırma riski olmasaydı.
Sabah ikide taksiden indim. Callao ve Santa Fe'de bulunan otel, uyuması gereken zamana rağmen kimse bilmiyormuş gibi sessiz ama kalabalık görünüyordu. Cortazar'ın çalışmalarıyla çok uyumlu, uykusuz gecelerde cömert, halüsinasyon görmüş, uykusuz bir şehir. Çevremdeki mimari, on iki saat önce evde bıraktığım Avrupa'dan sökülmüş gibiydi. Otele gittim ve uyumaya hazırlandım.
İlk gün
Sabah saat onda trafik gürültüsüyle uyandım. İlk güneş ışınlarımı kaybetmiştim ve loş kış günlerinden yararlanmak istiyorsam acele etmem gerekiyordu. Titiz seyahat programım, Cortázar'ın bir gösteride bir carambolaya katıldıktan sonra bir buket çiçek aldığını söylediği Ouro Preto kafesini içeriyordu - hangileri olduğunu bilmiyorum. İçerdiği güzel bir hikaye Cortázar, Buenos Aires, Buenos Aires, Cortázar Diego Tomasi tarafından.
Ayrıca, sahibi yazarın kişisel bir arkadaşı olduğu için onun için paketler bıraktıkları kuzey kitabevini de ziyaret etmek istedi. Bunun yerine, Buenos Aires pastanesinin oluşturduğu kruvasanlar ve tatlılar eşliğinde kahvelerin gelgit dalgası arasında bir kahvaltı aramak için dışarı çıktım. Sonunda, yürüdükten ve bir saatten fazla bir süre seçtikten sonra, erken bir öğle yemeği yemeye, enerji almaya ve yürümeye karar verdim. Bir Peru restoranına rastladım, şehirde kimsenin veya birkaçının bahsetmediği gerçek gastronomik inciler, muhtemelen yabancı bir unsur olduğu için. Ve herkes Arjantinlilerin dışarıya ne kadar dirençli olduğunu biliyor.
Bundan sonraki adım, SUBE'yi ve bir T Kılavuzu, şehir haritası satın almak ve ben vazgeçip taksiye binmeden önce bir saatten fazla bir süre onu deşifre etmek oldu. Buenos Aires kusursuz bir kare labirent, köşenin herhangi bir dönüşünde, Fantomas gibi gizli ve imkansız bir göreve gidip gelirken kronopio'nun uzun ve sıska figürüne rastlayabileceğime şaşırmadım.
Sonunda kitapçıyı tanıdım ve kafeyi tanıdım. Onun adına plakaların ya da onu çoğaltan karton figürlerin olmaması beni şaşırttı. Her yerde iyi vakit geçirdiğimi, kahve içtiğimi ve haberleri kontrol ettiğimi söyleyebilirim ve bir hayalet arkadaş olarak onların yokluğunu hissetmekten asla vazgeçmedim. Cortázar neredesin seni göremiyor muyum?
İkinci gün
İyi bir gece uykusu ve internette birkaç saatlik danışmanlık, resmi benim için çok daha net hale getirdi. Plaza Cortázar, romanlarından fotoğraflar ve ünlü sözlerle dolu Café Cortázar kadar belirsiz bir referans olarak ortaya çıktı. Orada Cortázar'ı buldum, yakın zamanda yerel hayal gücüne kazınmış, Borges, Storni veya Gardel'de çok cömert. Gizemli ipuçlarının arkasında dolaşırken neden daha fazla Cortázar yok diye merak ettim. Adını taşıyan heykeller ve sokaklar, anısına adanmış müzeler, Plaza de Mayo yakınlarındaki Café Tortoni'deki biraz saçma balmumu heykeli neredeydi?
Üçüncü gün
Öne çıkan, et yiyen bir öğle yemeğinden ve birkaç taksi şoförüyle görüştükten sonra anladım: Cortázar'ı yanlış yerde arıyordum. Cronopio'nun Buenos Aires'i o değil, hayalini kurduğum ve bavulumdaki çeşitli kitaplarda yazılı olan biriydi. Öğle vakti uyurgezer gibi kovaladığı şehir vardı.
Ve bunu anladığımda, birdenbire, yeniden başlayabileceğimi anladım.
- Size yardımcı olabilir: Raporlama
